Robert Makłowicz wyrusza do Tyrolu Południowego, autonomicznej niemieckojęzycznej prowincji włoskiej na pograniczu austriacko - włoskim. Kraina ta słynie z pięknych i licznych zamków znajduje się ich tam ponad 400. Robert Makłowicz odwiedza jeden z nich zamek Tirol, rodową siedzibę samodzielnych hrabiów Tyrolu, od których wziął nazwę cały region. W tym malowniczym miejscu przyrządzi knedle serowe na posłaniu z buraków. Następny etap podróży to miasto Bolzano/Bozen stolica Tyrolu Południowego. Przy okazji zakupów w delikatesach i na targu warzywnym Robert Makłowicz opowiada o regionalnej kuchni, która łączy elementy włoskie i tyrolskie. Na Piazza Walther pokaże, jak wygląda to w praktyce, przyrządzając buraczane kluski z kapustą i szpekiem
Podróż Roberta Makłowicza prowadzi przez największe w Europie górskie pastwisko – Alpe di Siusi. Na płaskowyżu wśród ośnieżonych gór poznajemy specjalności miejscowej kuchni polecane przez szefów okolicznych schronisk, karmiących na co dzień turystów i narciarzy. Są wśród nich dania autorskie, unikatowe jak np. zupa z sarny na ziołach i szyszkach jodłowych. Pozostałe propozycje obiadowe Roberta Makłowicza to risotto z dynią oraz knedle ze szpinakiem, serem i orzechami.
Podróż przez doliny Val di Fassa, Val Gardena i Val Badia wokół masywu Sella Ronda zaczyna się od wizyty w restauracji na wysokości 3 tys. metrów, prowadzonej przez miejscowego szefa kuchni. Poznajemy nieznaną większości polskich telewidzów kulturę Ladynów, mówiących odrębnym językiem retoromańskim, pielęgnujących własne tradycje kultury i hołdujących własnej, nieco odmiennej od austriackiej i włoskiej, kuchni. Na stole, w otoczeniu majestatycznych gór, pojawią się m.in. makaron z ziemniakami i boczkiem oraz risotto z pęczaku.
W mieście słynnego XVI-wiecznego Soboru, Robert Makłowicz spotyka szefa wykwintnej miejscowej restauracji, który przez kilka lat prowadził lokale z włoską kuchnią w Krakowie i Warszawie. Razem gotują danie z dziczyzny na placu przy katedrze. Na zamku Buonconsiglio poznajemy tajemnicę słynnych klusek o nazwie „księżodławki”. Zwiedzamy zabytkowe miasto, zaglądamy do delikatesów, cukierni, kawiarni i winiarni. Mamy okazję przyjrzeć się produkcji wina musującego, wytwarzanego metodą szampańską.
Północne wybrzeże jeziora Garda, leżące w autonomicznej prowincji Trentino, w niezwykły sposób łączy w sobie elementy przyrody, kultury oraz kuchni włoskiej i austriackiej. W gajach oliwnych na tle ośnieżonych górskich szczytów Robert Makłowicz przygotowuje typowe dla tego regionu dania, m. in. pstrąga z rusztu, marynowane w oliwie i ziołach mięso carne salada oraz makaron papardelle z wątróbką, grzybami i słodkim winem.
W tym odcinku znany krytyk kulinarny, rozpoczyna swoją podróż po Ekwadorze. Zwiedzanie kraju zaczyna od jego stolicy - Quito, które jest jednym z najstarszych miast kontynentu i jednocześnie jedną z najwyżej położonych stolic świata. Roberta Makłowicza interesują nie tylko zabytkowe budowle i sztuka z okresu hiszpańskiej konkwisty; przemierza on również miasto w poszukiwaniu miejscowych owoców i warzyw na ulicznych targowiskach, odwiedza rybny sklep samoobsługowy, raczy się deserami w tradycyjnej lodziarni, tańczy salsę w salsotece, a nawet je uroczysty obiad z burmistrzem Quito partnerskiego miasta naszego Krakowa.
Makłowicz wyrusza na wyprawę do mitycznego El Dorado szlakiem hiszpańskich konkwistadorów, których w XVI wieku w głąb dżungli prowadził odkrywca Amazonki, Francisco de Orellana. Podróż prowadzi przez przełęcz położoną na wysokości ponad 4 tys. metrów, która okazuje się doskonałym miejscem na przygotowanie śniadania. W miasteczku znanym z termalnych źródeł można zjeść świetnego pstrąga a la befsztyk. Na moście zawieszonym nad dopływem Amazonki poznajemy złoto Inków kaszę bardzo bogatą w cenne składniki odżywcze. W gęstej dżungli mamy okazję zobaczyć, jak smaży się placki z zielonej odmiany bananów. Na koniec współczesny poszukiwacz El Dorado odkrywa prawdziwe bogactwo dzisiejszego Ekwadoru.
Podróżując z Robertem Makłowiczem trafiamy na ekwadorskie wybrzeże Pacyfiku, dużo cieplejsze niż w leżącym na południu Peru i bezpieczniejsze niż w sąsiedniej Kolumbii. Oprócz uroków plażowania, atrakcją tego regionu są owoce morza. Poznajemy tutejsze metody ich przyrządzania, również w wersji na surowo. W kulinarnych spotkaniach nad Oceanem Spokojnym w ekwadorskiej prowincji Esmeraldas biorą też udział – w charakterze składników dań – poszukiwane w Europie małże-sercówki, langustynki, dorady (kupione na targu rybnym i na miejscu oprawione maczetą). Po zachodzie słońca warto odwiedzić miejscowego szefa kuchni nadmorskiej restauracji, który poleca m.in. rybę w sałacie oraz kokos wypełniony krewetkami, zapiekany w piecu z parmezanem. Nocą nadmorskie bary oferują egzotyczne, kolorowe drinki.
Robert Makłowicz składa wizytę w domu polsko – ekwadorskiego małżeństwa pod Quito, w którym odbywa się tego dnia spotkanie towarzyskie z udziałem innych naszych rodaczek i rodaków z podobnych mieszanych małżeństw. W pięknej scenerii podmiejskiego ogrodu odbywa się mini – festiwal kulinarny: wszyscy goście prezentują potrawy, które przyrządzili specjalnie na tę okazję – klasyczne dania i napoje ekwadorskie, niektóre z polskimi akcentami. Wśród gości jest również konsul honorowy Polski w Quito, Tomasz Morawski; prywatnie dobry znajomy Roberta Makłowicza. Mieszkający w Ekwadorze od ponad 30 lat konsul zabiera przyjaciela z Polski do dżungli, gdzie piecze dla niego ryby pod wodospadem; ten w rewanżu gotuje dla dyplomaty langustynki w piwie z papryczkami i kolendrą.
Słynną „Aleję wulkanów” w centralnym Ekwadorze Robert Makłowicz przemierza, przecinając cały kontynent z południa na północ Drogą Panamerykańską. Zatrzymuje się w przydrożnych jadłodajniach, żeby spróbować miejscowych specjalności; wśród nich kurczaka w sosie z orzeszków ziemnych i leczniczego wywaru z sokiem sangre de drago. Powstrzymuje się przed skosztowaniem pieczonej na rożnie morskiej świnki, tutejszej specjalności. Zwiedzamy położoną pod wulkanem Cotopaxi plantację róż, eksportowanych na cały świat, której właścicielem jest mieszkający od lat w Ekwadorze Polak z Krakowa. Na koniec gościmy w zabytkowej hacjendzie La Ciénega, w której senor Makłowicz gotuje lorco de papa – miejscową wyśmienitą kartoflankę.
W kolejnym odcinku swojego programu Robert Makłowicz nadal podróżuje po Ekwadorze. Przekonuje nas, że choć Ekwador to kraj niewielki, to jednak bardzo różnorodny pod względem geograficznym i klimatycznym, mający do zaoferowania odwiedzającym go podróżnikom mnóstwo skarbów. Z pomocą prowadzącego widzowie odkrywają zwłaszcza te z nich, które można zjeść lub wypić po uprzednim ich przygotowaniu bądź też na surowo. Przygotowania bezwzględnie wymaga ziarno kakaowe, z którego na oczach widzów, w ogrodowej altanie, powstaje czekolada. Z dodatkiem soku z trzciny cukrowej i schłodzonych bananów stanowi doskonały deser w tropikalnych upałach prowincji Costa. Gatunków bananów niemal nieznanych w Europie rośnie w Ekwadorze co najmniej kilka. Poznajemy je oraz ich kulinarne zastosowania. Wielkim skarbem Ekwadoru jest też ocean i to, co wyławiają z niego miejscowi rybacy. Z morskich ryb podróżnik z Krakowa ugotuje danie zwane cazuela de pescado.
Kolejna podróż prowadzi Roberta Makłowicza do hanzeatyckiego Lüneburga w Dolnej Saksonii, niegdyś słynącego z wydobycia soli ważnego ośrodka handlu, dzisiaj uroczego, zabytkowego miasteczka, w którym dawne koszary z czasów zimnej wojny zamieniono na uniwersytet. Wśród dolnosaksońskich przysmaków prezentowanych w odcinku znajdą się niemieckie kiełbaski „krakowskie”, świeże szparagi z ziemniakami oraz danie dawnych marynarzy – labskaus.
Podróż do Dolnej Saksonii jest okazją do przyjrzenia się miejscowym uprawom ziemniaków. Niemcy traktują tę roślinę jak pełnoprawne warzywo. Kartofle nie są tam obiadowym „dopychaczem”; uprawia się je w wielu odmianach odpowiednich do różnych zastosowań: na do sałatki, na frytki, czy na purée. Robert Makłowicz przedstawia je w kilku regionalnych daniach; zwiedza również naukowy instytut uprawy ziemniaków, w którym rodzą się ich nowe odmiany.
Znane określenie „jechać na saksy” w programie Roberta Makłowicza nabiera innego znaczenia. Razem z nim w roli podróżnika-smakosza poznajemy atrakcje tego niemieckiego landu słynącego z zabytkowych hanzeatyckich miast, eleganckich, pełnych zieleni wsi, owiec wypasanych na wrzosowiskach i kwitnących w maju sadów owocowych nad Łabą. W menu odcinka znajdą się między innymi flądra panierowana, sałata wiosenna z jagnięciną oraz szparagi w sosie holenderskim.
Robert Makłowicz postanawia wyruszyć na ratunek pamięci historycznej o Mołdawii, niegdysiejszym sąsiedzie Rzeczypospolitej. Wzorem Smoka Wawelskiego wyrusza z Krakowa, spod Kościoła Mariackiego, uzbrojony w terenowy samochód i niezawodne przybory kuchenne. Droga prowadzi przez Słowację, Węgry i Rumunię – kraje, których terytoria bardzo zmieniły się w ciągu ostatniego stulecia, dziś należące do „bezgranicznej” Unii Europejskiej. Na mołdawskim szlaku krakowski podróżnik odwiedza m.in. spiską Lubowlę, węgierskie miasto Gyula i rumuńskie Jassy.
Najbardziej znanym w świecie produktem eksportowym Mołdawii są jej wina, którymi raczyli się już bohaterowie sienkiewiczowskiej „Trylogii”. W swojej podróży Robert Makłowicz odwiedza kilka renomowanych winnic i największe na naszej planecie piwnice, w których składuje się wino w beczkach i butelkach. Podziemne korytarze są tak ogromne, że trzeba jeździć po nich samochodami. Jako uzupełnienie do szlachetnych trunków smakosz z Polski proponuje m.in. sarmalę (gołąbki w liściach winogron), wieprzowe ragout z mamałygą oraz półmisek warzywny z bryndzą.
Na kolejnym etapie swojej podróży po Mołdawii Robert Makłowicz, znany krytyk kulinarny, skupia się na cudach natury, których znajduje w tym kraju znacznie więcej niż wspaniałości stworzonych przez człowieka. W olśniewających plenerach między Prutem i Dniestrem przyrządza miejscowe przysmaki: m. in. kotlety cielęce w sosie winnym z mamałygą oraz grillowaną cukinię z bryndzą. Bardzo ciekawie zapowiada się też spotkanie Roberta Makłowicza z polskimi żubrami, należy ono jednak do atrakcji pozakulinarnych, gdyż żaden z uczestników spotkania nie zostanie zjedzony.
W swojej kolejnej podróży Robert Makłowicz zawitał do Mołdawii. Dzisiejsza Mołdawia to intrygująca ieszanka narodowości, kultur, wyznań i obyczajów również kulinarnych. Robert Makłowicz przygląda im się odwiedzając miasta, dzielnice i wsie mołdawskich Polaków, Gagauzów, Cyganów, Ukraińców i rosyjskich starowierców. Wizyty u tych niezwykle gościnnych ludzi są świetną okazją do skosztowania ich tradycyjnych dań. W menu odcinka nie zabraknie gagauskiej kawarmy z baraniej rąbanki, cygańskich szaszłyków z mamałygą i konfitury z malin popijanej czajem w prokusku.
Cetina to najdłuższa rzeka Dalmacji, wpadająca do Adriatyku w mieście Omis. Jej przełom przez Góry Dynarskie dorównuje chyba urodą słynnym dalmatyńskim archipelagom. To tutaj powstawały słynne westerny z Winnetou. Robert Makłowicz odkrywa lądowe i słodkowodne smaki tego regionu, dość egzotyczne w zestawieniu z dobrze znanym turystom adriatyckim menu. W tym odcinku na talerzu pojawiają się m. in. ślimaki, cielęcina a la Jaskiniowcy, panierowane żaby i kalmary nadziewane boczkiem.
W swojej kolejnej podróży Robert Makłowicz zawitał do Środkowej Dalmacji. Po najelegantszej z wysp Dalmacji Robert Makłowicz porusza się często spotykanym tu pojazdem skuterem. Hvarskie drogi nie są wcale takie złe, jak głosi legenda. Hvar, zwany w czasach Habsburgów austriacką Maderą szczyci się najdłuższą w Chorwacji tradycją zorganizowanej turystyki, liczącą już 140 lat. To nie jedyne, poza wspaniałym klimatem, naj na koncie wyspy. Robert odwiedza wiejska gospodę, gdzie jada się wyłącznie najlepsze miejscowe produkty, degustuje wino i oliwę z miejscowej tłoczni, gotuje z szefami cenionych hvarskich restauracji. Poleca ośmiornicę z jajami, figi z szynką, czarne risotto z atramentem sepii, czy risotto z krewetkami.
Miasto, którego historyczne centrum znajduje się dosłownie w antycznym pałacu Dioklecjana, w wyjątkowy sposób łączy współczesność z odwieczną śródziemnomorską tradycją: grecką, rzymską i wenecką. Przewodnikami Roberta Makłowicza po kuchni stolicy Dalmacji są miejscowi restauratorzy. Ze specjałów, które wspólnie przyrządzają, warto polecić: carpaccio z tuńczyka z sałatką ziemniaczaną i morskimi algami zwanymi vlasulje, czyli peruki, oraz makaron penne po marynarsku.
W symbolicznym początku i końcu Morza Śródziemnego Robert Makłowicz odnajduje liczne ślady Austro - Węgier, swojej ulubionej epoki i jej kuchni, łączącej w sobie tradycje wielu krajów i ludów. Kosmopolityczny Triest, przez wieki wolny port, urzeka swoimi kawiarniami i wiedeńską architekturą. W miasteczku Muggia po drugiej stronie zatoki podróżnik z Krakowa odkrywa ittiturismo agroturystykę w wydaniu rybnym, wręcz rybackim! Położona tuż nad miastem górska wieś zaprasza do tradycyjnej prywatnej gospody zwanej osmizza. Propozycje kulinarne odcinka: spaghetti z sercówkami, zupa jota, langustynki alla busara, ryby z rusztu i frito misto.
Starorzymską drogą Via Iulia Augusta prowadzącą z Aquilei na północ, na tereny dzisiejszej naddunajskiej Austrii, Robert Makłowicz przemierza całą prowincję Friuli Wenecja Julijska. Na odcinku zaledwie 100 km między nadmorskim Grado a górskim Sauris niemal zupełnie zmienia się krajobraz, klimat i kuchnia. Zaczynając swoją podróż wśród adriatyckich ryb i mięczaków, krakowski smakosz kończy ją w Alpach Karnijskich, pośród wędzonych serów, szynek i boczków. Po drodze zwiedza friulańskie winnice korzystając z intrygującej oferty drink and drive.
Nowy cykl Roberta Makłowicza na antenie Programu 2 to program kulinarno - podróżniczy, którego celem jest przekazanie praktycznej wiedzy, związanej z podróżami i odwiedzanymi miejscami. Udine, Gradisca d’Isonzo, San Daniele, Cividale del Friuli, Monte San Michele, Gorizia oto niektóre etapy na szlaku trzeciej podróży Roberta Makłowicza po północno - wschodnich Włoszech. Na tych terenach, gdzie wciąż pełno śladów dawnego panowania Rzymian, Longobardów, Wenecjan i Habsburgów, jada się trochę inaczej niż w Lazio czy Toskanii. Kiełbaski z polentą i wędzonym serem, frico czyli ziemniaczany placek z serem Montasio, mlinci z pieca czyli kluski z mąki gryczanej i lody z oliwą, wreszcie kiełbasa musetto ze świńskiego ryja oto kilka przykładów friulańskiej odmienności i oryginalności kulinarnej. Do tego wina z Carso i Collio czy grappa jednoodmianowa z górnej półki.
Po trzech godzinach lotu podróżnik z Krakowa ląduje nad tropikalnym Morzem Czerwonym. W najdalej na południe wysuniętym punkcie Izraela, przy granicy z Egiptem i Jordanią, turystów złaknionych lata w zimie wabi kurort Ejlat. Robert Makłowicz zwiedza miasto i jego plaże, a w pobliskim delfinarium proponuje coś z menu butlonosów – rybę w ostrym sosie. Po wizycie w podmorskim obserwatorium, z którego można podglądać życie na rafie koralowej, czas na podróż przez pustynię na wielbłądzie i pieczenie placków pita nad ogniskiem w oazie. Na koniec dnia, w ruinach starożytnego miasta Nabatejczyków – sałatka z awokado z pastą sezamową i jogurtem.
Górująca nad supersłonym morzem i Pustynią Judzką starożytna twierdza Masada to dla Izraelczyków miejsce wyjątkowe: symbol niezłomnej walki i poświęcenia w imię wolności. Z czasów antycznych jeden krok do współczesności: położony obok kibuc Ein Gedi jest wzorcowym przykładem sukcesu zagospodarowania pustynnych nieużytków przez izraelskich osadników. Po obowiązkowej, ozdrowieńczej kąpieli w Morzu Martwym, Robert Makłowicz łączy siły z szefem kuchni miejscowego hotelu; wspólnie przyrządzają kebab, danie często opacznie nazywane i podawane w Polsce. Rajd terenowym autem to okazja do kolejnego gotowania na środku Pustyni Judzkiej: sałatka z kaszy bulgur z jarzynami i miętą.
Po trzech godzinach lotu podróżnik z Krakowa ląduje nad tropikalnyJerozolima ze Ścianą Płaczu i Wzgórzem Świątynnym to w Izraelu obowiązkowy punkt zwiedzania. Stare Miasto i jego cztery kwartały: żydowski, chrześcijański, ormiański i muzułmański to z kolei podróż przez różne światy kulturowe i kulinarne w obrębie otomańskich murów obronnych. Robert Makłowicz zaprasza do wspólnego gotowania szefa jerozolimskiej restauracji, znawcę biblijnych ziół. Efektem tej współpracy są figi nadziewane piersią z kurczaka. W podmiejskim miasteczku Abu Gosh, zamieszkanym głównie przez Arabów i słynącym ze znakomitego humusu, smakosz z Krakowa bierze natomiast udział w produkcji tego bliskowschodniego specjału robionego z ciecierzycy i pasty sezamowej z dodatkiem ziół i przypraw.m Morzem Czerwonym. W najdalej na południe wysuniętym punkcie Izraela, przy granicy z Egiptem i Jordanią, turystów złaknionych lata w zimie wabi kurort Ejlat. Robert Makłowicz zwiedza miasto i jego plaże, a w pobliskim delfinarium proponuje coś z menu butlonosów – rybę w ostrym sosie. Po wizycie w podmorskim obserwatorium, z którego można podglądać życie na rafie koralowej, czas na podróż przez pustynię na wielbłądzie i pieczenie placków pita nad ogniskiem w oazie. Na koniec dnia, w ruinach starożytnego miasta Nabatejczyków – sałatka z awokado z pastą sezamową i jogurtem.
Na mapie podróży śladami Biblii pojawiają się legendarnie brzmiące nazwy miejsc i miejscowości takich jak Góra Oliwna, Góra Syjon, Droga Krzyżowa, Bazylika Grobu Świętego, Cezarea Maritima, Kana Galilejska, Góra Tabor czy Nazaret. Wiele z nich wygląda dziś całkiem współcześnie i prozaicznie, można jednak poczuć w nich tchnienie biblijnej historii. W karcie dań odcinka pozycje z tamtych czasów: między innymi Majadarra, czyli pilaw z soczewicą, ryba piotrosz nad Jeziorem Galilejskim i niezwykle słodkie słodycze z nazarejskiej cukierni.
Wyprawa przez magiczny Lewant zaczyna się na północnym wybrzeżu Izraela przy granicy z Libanem. Miejsce to znane jest z niezwykłych skalnych grot wyrzeźbionych przez morskie fale. Stąd lewantyński szlak wiedzie przez Akkę - port krzyżowców i ich ostatnią twierdzę. Na jej dziedzińcu gospodarz programu gotuje falafel - popularne w całym regionie danie z mielonej ciecierzycy i ziół. Po wielu zakrętach historii dziś w Akce znów dominuje żywioł arabski, co widać wyraźnie na miejskim targu. Kolejne przystanki na trasie podróży to bajecznie położona nadmorska Hajfa i podmiejski park agroturystyczny, gdzie Robert Makłowicz i jego izraelski przewodnik gotują wojskowe danie z warzyw i jajek o nazwie szakszuka.
Swoją podróż po Tel Awiwie Robert Makłowicz zaczyna od Jaffy, starożytnego portu znanego już 4 tysiące lat temu, a dziś stanowiącego część miasta. Historia samego Tel Awiwu liczy zaledwie 100 lat; czuje się tu europejską nowoczesność, którą jako pierwsi przywieźli ze sobą imigranci z Niemiec, Polski, Czech i Węgier już w latach 30. XX wieku. O dzisiejszym Izraelu, jego kulturze i kuchni mówią w programie: znany również w Polsce pisarz Etgar Keret, czołowa postać muzycznej sceny ethno Yair Dalal oraz córki Józefa Baua, żydowskiego grafika urodzonego i wykształconego w Krakowie. Na tel - awiwskim stole Roberta Makłowicza znajdą się: barwena w sosie pomarańczowym, falafel, szawarma, 3 rodzaje zup pochodzenia jemeńskiego oraz wątróbka z cebulą i ziemniakami puree.
Robert Makłowicz prowadzi nas do Fortu Santiago – pierwszej budowli jaką wznieśli w Manili Hiszpanie – znajdującego się w dzisiejszej dzielnicy Intramuros. Po Hiszpanach władcami Filipin zostali na początku XX wieku Amerykanie. Pozostały po nich wszechobecne angielskie słowa oraz dania typu mięso w bułce. Manilskie menu Roberta jest dużo ciekawsze: kare - kare z ogonów wołowych duszonych w sosie z orzeszków ziemnych, golonka i podroby wieprzowe, chicken barbecue, kwaśna tamaryndowa zupa sinigang, zupa z płetwy rekina oraz morski ogórek czyli trepang.