Άνθρωπος και νερό μπορούμε να πούμε πως συνδέονται με μια σχέση διαχρονική και διαπολιτισμική. Έτσι από την αρχαία μυθολογία και τις θρησκείες ανά τον κόσμο μέχρι τα σύγχρονα ρεύματα της κοινωνικής βιολογίας και ψυχολογίας το νερό εμφανίζεται ως σύμβολο της ζωής και του θανάτου, του εξαγνισμού και της καθαρότητας της ψυχής, συνδέεται με την χαλάρωση και την αναψυχή, αλλά ταυτόχρονα αποτελεί και ίσως τον σημαντικότερο συνδετικό δεσμό του ανθρώπου με το φυσικό περιβάλλον. Για αυτό και η έννοια της πισίνας δεν εξαντλείτε στο γνωστό στις μέρες μας ιδιωτικό σύμβολο πλουτισμού και επίδειξης. Η πρώτη δημόσια δεξαμενή νερού που θα μπορούσε να χαρακτηριστεί ως πισίνα είναι το «Μεγάλο Λουτρό» (the“Great Bath”) στο Μοχέντζο Ντάρο στην σημερινή περιοχή του Πακιστάν η οποία κτίστηκε περίπου το 2600 π.Χ. και η χρήση της εκτιμάται πως μάλλον σχετιζόταν με θρησκευτικές τελετές. Η οργανωμένη κολύμβηση εμφανίζεται στην Αρχαία Ελλάδα η κολύμβηση αποτελούσε στοιχείο παιδείας, κοινωνικής καταξίωσης και στρατιωτικής εκπαίδευσης. Προσπαθώντας να ερμηνεύσουμε τον όρο πισίνα θα διαπιστώσουμε ότι, ανάλογα με την χρονική περίοδο, σημαίνει εντελώς διαφορετικά πράγματα μιας και διαφοροποιούνται έντονα οι χρήσεις της. Ο γαλλικός όρος Piscine – πισίνα (λατινικά piscina, ψάρι, Λατινικά Piscis) την Ρωμαϊκή εποχή συνδέεται με δεξαμενή που περιέχει ψάρια αλλά και ως διακοσμητικό στοιχείο στους κήπους ευκατάστατων. Την ίδια εποχή συναντάμε τον όρο πισίνα ανάμεσα στον εξοπλισμό των λουτρών. Από την πτώση της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας, έως την περίοδο του Διαφωτισμού η έννοια της κολύμβησης, ακόμα και της υγιεινής και του λουτρού, ήταν πρακτικές που δεν άρμοζαν με τις ιδεοληψίες της εποχής. Το κολύμπι ως αναψυχή, επανεμφανίζεται στην Αγγλία κατά το 17ο και 18ο αιώνα και η πισίνα (πλωτή στις πρώτες εκδοχές της) διαμορφώνεται ως ο χώρος εκμάθησης της κολύμβησης για να αποφευχθούν οι πνιγμοί στα ποτάμια. Η πισίνα αρχίζει να εμφανίζεται και σε άλλες χώρες, είτε υιοθετώντας την θεωρία της ωφέλειας του λουτρ