Τα πρώτα θερινά σινεμά κάνουν την εμφάνισή τους στις αρχές του αιώνα, ανθίζουν την δεκαετία του 30 και θριαμβεύουν την δεκαετία του 60 ταυτίζοντας την ύπαρξή τους με την απόλυτη ψυχαγωγία. Δεν είναι υπερβολή να πούμε πως αυτές οι «έξοδοι κινδύνου» από τη συμβατικότητα της ζωής αποτελούν κομβικό σημείο κάθε γειτονιάς που τις αποζητά διαχρονικά και σταθερά. Οι μικροί και μεγάλοι θεατές ταυτίζονταν με τους ήρωες της μεγάλης οθόνης αντιγράφοντας τους βηματισμούς, τα γυαλιά τους, την αμηχανία, τον τρόπο που καπνίζουν, που ντύνονται και φιλιούνται. Ο κινηματογράφος ήταν ένα παράθυρο στον κόσμο και το θερινό σινεμά το δροσερό αεράκι απέναντι στην ξηρασία της καθημερινής ζωής του Έλληνα. Είτε το συναντήσει κανείς να ξεφυτρώνει μέσα από πολυκατοικίες, είτε βρίσκεται σε επαρχιακή πόλη, ακόμη αν πλαισιώνει μια λαϊκή συνοικία ή απλώς μοιάζει με το στολίδι μιας αστικής γειτονιάς σίγουρα είναι μια «Όαση μέσα στη Ζούγκλα». Το θερινό σινεμά πέρα από την θέαση μιας αγαπημένης ταινίας προσφέρει απλόχερα έναν «διάλογο με τον περιβάλλοντα χώρο», την δυνατότητα της εκκόλαψης φαντασιακών, αλλά και πραγματικών ερώτων, μοναδικές συγκινήσεις, βροντερά γέλια ακόμα και την ευκαιρία για καυγά ή γνωριμία με τον διπλανό. Οι ιδιοκτήτες των χώρων αυτών μοιάζουν με τους οικοδεσπότες μιας αυλής. Μας προσκαλούν να δούμε τι έχουν σκαρώσει στο εσωτερικό της, ενώ φροντίζουν να χορτάσουν την φυσική πείνα μας (πέρα από την πνευματική) διαθέτοντας εκλεκτά εδέσματα – από ποπ κορν και τυρόπιτα, μέχρι σουβλάκι και σούσι… Οι χώροι αυτοί είναι βαθιά συνδεμένοι με τα χρόνια της αθωότητας, της ανεμελιάς και με τις μυρωδιές του γιασεμιού, του ποπ κορν και του Autan (για τους λιγότερο ρομαντικούς). Επιβιώνουν σταθερά σε πείσμα των δύσκολων καιρών επιβεβαιώνοντας πώς όσα χρόνια κι αν περάσουν δεν θα πάψουν να είναι η πιστή μας καλοκαιρινή συντροφιά! Μαζί μας σε αυτό το ταξίδι (αλφαβητικά) ήταν οι: Smith Neil (Total film, U.K.), Turetzky Jill (USA), Βαϊμάκης Κώστας (Ραδιοφωνικός Παραγωγός), Διβάνη Λένα (Συγγραφέ