2009. Nieuwe bestrating, Europese buren, een Turkse groentewinkel. De straat van vroeger is onherkenbaar veranderd. In het café bestellen buitenlandse toeristen hun biertje in het Engels. Sinds een tiental jaren hebben we hier zowaar de wereld binnengehaald. 1999. Het kersverse Vlaams Parlement eist in vijf resoluties alweer een nieuwe staatshervorming. De Frans-taligen zijn verbijsterd, maar Jean-Luc Dehaene is niet onder de indruk: “Die resoluties waren slogans die niet onderbouwd waren, zo kan je geen politieke akkoorden maken. 2001. Toch komt er een vijfde staatshervorming, maar de Lambermontakkoorden zorgen voor enkele onbedoelde neveneffecten. Een deel van de Volksunie verzet zich en de partij implodeert. De leden lopen over of stichten nieuwe partijen die trachten te overleven in kartels. Het gevolg is dat de Vlaamse standpunten van de grote partijen radicaliseren. Ze eisen de splitsing van het kiesarrondissement Brussel-Halle-Vilvoorde. Maar vijf minuten politieke moed zullen niet volstaan, zegt Guy Verhofstadt: “Als jong politicus had ik een afkeer van compromissen, maar inzake staatshervorming is er niks mis met een compromis. Hoe moet het nu verder in ons federale huishouden? Er tekenen zich drie mogelijke scenario’s af: We blijven samenwonen en bouwen verder aan ons federale huis. Of we gaan apart wonen en hebben een LAT- relatie. En de laatste mogelijkheid is de meest radicale: we gaan scheiden. Hoe onze straat er in de toekomst zal uitzien weten we niet, maar verdwijnen zal ze niet, weet Guy Verhofstadt: “Ik ben ervan overtuigd dat de politici opnieuw voldoende gezond verstand zullen vinden om een oplossing voor de communautaire problemen uit te dokteren.