1980: In onze straat heerst een sombere stemming. Verschillende families zijn getroffen door de crisis. Sommige buren verliezen hun job, anderen moeten loon inleveren. Op straat wordt getwist over de economische problemen van Wallonië. Is het de schuld van de gierige Vlamingen of is het Waalse staal echt een bodemloos vat? In die donkere sfeer viert België zijn 150ste verjaardag en slaagt Wilfried Martens er eindelijk in zijn federale ideeën vorm te geven. Vlaanderen en Wallonië krijgen een regering. Maar het probleem Brussel moest in de koelkast, bekent Martens: “Ik dacht dat ik er nooit zou in slagen een akkoord te bereiken tot André Cools me zei dat “le brol Bruxellois” zou moeten wachten tot later.” 1983: In Wallonië staat een nieuwe held op. José Happart, de af-en-aan burgemeester van Voeren slaagt er jarenlang in de communautaire mallemolen draaiende te houden. Hij is bijzonder populair en dus zeer gegeerd op de politieke markt. Als hij zich laat inlijven bij de P.S. verklaart hij parmantig: “Vandaag heb ik een afspraak met de geschiedenis”. Minder geliefd bij de Franstaligen is de jonge minister van begroting Guy Verhofstadt, beweert Gérard Deprez: “Verhofstadt was toen echt onuitstaanbaar, zijn besparingswoede was voor ons onaanvaardbaar.” 1988: Een nieuwe staatshervorming wordt in de steigers gezet. “Le brol Bruxellois” heeft nu lang genoeg gewacht, vindt Jean-Luc Dehaene: “Ik ben fier dat ik Brussel uit de koelkast heb kunnen halen, maar door meer middelen te geven aan de deelstaten ten koste van de federale staat heb ik mezelf gestraft.” 1993: Op 21 juli, tien dagen voor zijn dood, houdt koning Boudewijn zijn laatste toespraak: “In de bewoordingen van onze grondwet is België voortaan een federale staat.” Dat federale België, beklonken in het Sint Michielsakkoord, is voor de Franstaligen een definitief einde van de staatshervormingen. Neen, het werk is niet af, weerlegt Jean-Luc Dehaene: “Een staatshervorming is