Do rodziny Jankowskich przyjeżdża z Ciechanowa w odwiedziny babcia. Pan Kazimierz nie jest zachwycony wizytą swojej matki, najbardziej obawia się jej chrapania w nocy. Starsza pani jest niezwykle energiczną kobietą, prosto z pociągu udaje się na zwiedzanie Warszawy. Ciągnie za sobą rodzinę Jankowskich. Po powrocie do domu Paweł wyjada konfitury, które babcia przywiozła dla Kazia. Zatrwożona pani Zofia uzupełnia słoik konfiturami ze sklepu. Kazimierz jest zachwycony matczynymi specjałami. Babcia podbudowana apetytem syna postanawia zorganizować sztab do smażenia konfitur. W skład sztabu wchodzą: Paweł, Zosia, sąsiadka Irena i Anula. Teściowa zarzuca Zosi niepostępowość, Pawłowi zaś udziela dobrych rad na chrapanie ojca. Wieczorem wszyscy padają z nóg, oczywiście oprócz starszej pani. Paweł wypróbowuje babciny sposób na chrapanie ojca - glośno gwiżdże, gdy ten przeszkadza w nocnym czytaniu. Przez gwizdanie Pawła budzi się Zosia i oskarża Kazimierza o zakłócanie ciszy nocnej. Odgłosami nocnymi nie zraża się tylko babcia - postępowo śpi z zatyczkami w uszach. Paweł zapomniał wziąć do szkoły kapcie. Na chodzeniu w skarpetkach przyłapuje go nauczyciel i wzywa do szkoły rodziców. Na drugi dzień Paweł zamiast do szkoły idzie na wagary do Muzeum Narodowego. Do zwiedzania zachęcił go napis: "Uwaga nowość ! Zwiedzanie bez kapci". Na wagarowaniu przyłapuje go babcia. Paweł zwierza się jej z problemów z kapciami. Starsza pani idzie na rozmowę z nauczycielem, gdzie udowadnia, że noszenie kapci jest niezdrowe i wywołuje platfusa. W domu odchodzi wielkie drylowanie i smażenie. Babcia ma dla wszystkich rady. Dla Zosi - używać nowoczesnych środków na niestrawność. Dla Pawła - dla porządku nosić w szkole kapcie, skorzystać z hypnoterapii - nauki przez sen, abonować pisma naukowe. Dla Kazimierza - więcej czytać, najlepiej pozycje z jej spisu lektur, wychać do Afryki, nie starzeć się. Gdy konfitury