Αν η νύχτα θεωρείται η επικράτεια των ονείρων, του γλεντιού και της απελευθέρωσης από τις συμβάσεις της ημέρας, τότε τα νυχτερινά κέντρα υπήρξαν τα βασίλειά της που έστεκαν αγέρωχα στην άκρη της πόλης. Στο κέντρο, τα προάστια και την επαρχία οι απανταχού γλεντζέδες περνώντας το κατώφλι των κέντρων, πρώτης, δεύτερης ή τρίτης κατηγορίας εισέρχονταν σ’ έναν κόσμο «αστραφτερό», αλλά όχι πάντα και φωτεινό. Τι ήταν όμως τα νυχτερινά κέντρα; Ήταν: Οι φωτεινές επιγραφές. Η μαρκίζα. Οι ακάματοι μετρ και οι σερβιτόροι. Μάγειροι, λαντζέρηδες και πορτιέρηδες. Οι κονσοματρίς στο μπαρ. Τα κορίτσια των λουλουδιών και της γκαρνταρόμπας. Τα λαμπερά αστέρια που μεσουρανούσαν καταμεσής του μαγαζιού. Και οι θαμώνες. Κάθε ηλικίας, κοινωνικής διαστρωμάτωσης και επαγγέλματος. Οι άνθρωποι που ξέδιναν ή έκαναν το κομμάτι τους, εκείνοι που αναζητήσουν μια συντροφιά κι εκείνοι που ερωτεύονταν με πάθος, εκείνοι που κουβαλούσαν το δικό τους βαρύ και φορτίο και το μεταφέρανε συνοδεία τσιγάρου και αλκοόλ από το τραπέζι τους προς στην πίστα. Τη φλεγόμενη πίστα που φιλοξενούσε τα μεγάλα σουξέ, που ήταν φτιαγμένη για να αντέχει ηχητικούς, χορευτικούς και συναισθηματικούς κραδασμούς. Τα νυχτερινά κέντρα της χρυσής εποχής έφεραν τους δικούς τους κανόνες, τα δικά τους «ήθη». Είχαν τους δικούς τους διαχωρισμούς, ώστε αλλού να τραγουδούν και να διασκεδάζουν οι καθωσπρέπει κι αλλού οι λαϊκοί. Οι παραγγελιές (ζωντανές και τηλεφωνικές), οι καψούρες, οι ζημιές, το σπάσιμο των πιάτων, ο «πόλεμος» των λουλουδιών υπήρξαν τα συστατικά στοιχεία ενός κόσμου που άφησε το στίγμα του σ’ αυτό που ονομάζεται αυθεντική λαϊκή νυχτερινή διασκέδαση και είχε στο επίκεντρό του τη γυναικεία παρουσία, άλλοτε ως αντικείμενο του πόθου κι άλλοτε ως αντικείμενο εκμετάλλευσης. Στο όνομά τους ξοδεύτηκαν περιουσίες, «φαγώθηκαν» επιχορηγήσεις, έκλεισαν σπίτια. Μπορεί πολλά απ’ αυτά να έχασαν την αλλοτινή τους αίγλη ή να έβαλαν λουκέτο, μπορεί τα μικρά κορίτσια να μεγάλωσαν και η διασκέδαση να άλλαξε. Σε κάθε περίπτωση όμως σφράγισαν