Είναι ανοιχτές, προσβάσιμες και φιλόξενες. Η ιστορία τους μακρά και ένδοξη. Η προσφορά τους στον πολιτισμό ανεκτίμητη. Ο λόγος για τις Κινηματογραφικές Λέσχες: τα άτυπα σχολεία απόκτησης της κινηματογραφικής γνώσης, τις ενεργές κοινότητες γύρω από τις οποίες συσπειρώνονται οι πιστοί φίλοι του σινεμά. Το 1950, στον αντίποδα του ζοφερού μεταπολεμικού κλίματος εμφανίζεται η πρώτη Κινηματογραφική Λέσχη. Η Λέσχη Αθηνών ιδρύεται από την Ένωση Κριτικών Κινηματογράφου Αθηνών με γραμματέα και μετέπειτα πρόεδρό της την Αγλαΐα Μητροπούλου, ορίζοντας μια εναλλακτική πολιτιστική πρόταση. Ακολουθεί στα μέσα της δεκαετίας του ’50 η δημιουργία της Κινηματογραφικής Λέσχης της «Τέχνης» στη Θεσσαλονίκη από τον Παύλο Ζάννα που λειτούργησε ως ο προπομπός του Κινηματογραφικού Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης. Και πίσω στον απόηχο της Χούντας στο κέντρο της Αθήνας οι φοιτητές δίνουν μια νέα πνοή στον Κινηματογράφο Ίριδα που στεγάζει πλέον τη Φοιτητική Κινηματογραφική Λέσχη της Αθήνας, προβάλλοντας επαναστατικές, ανεξάρτητες αλλά και κλασικές ταινίες, αναδεικνύοντας από τα σπάργανά της ταλαντούχους κινηματογραφιστές και μυημένους θεατές! Σταδιακά οι Λέσχες εμφανίζονται και στις γύρω γειτονιές. Ως γνήσιες κυψέλες επικοινωνίας τα μέλη τους συναντώνται, διαλέγουν ταινίες, τις προβάλλουν και μετά συζητούν γι’ αυτές. Σ’ αυτές τις καθημερινές γιορτές τα ενεργά μέλη των Λεσχών προσκαλούν τους Έλληνες κινηματογραφιστές κι έτσι όλοι μαζί «κοινωνούν» σ’ αυτό το υπέρτατο καλλιτεχνικό μυστήριο, φτιάχνοντας μια «συμμορία» που τινάζει στον αέρα την ανία της καθημερινότητας! Οι Κινηματογραφικές Λέσχες δεν αποτέλεσαν μόνο σημείο αναφοράς για το σινεφίλ κοινό. Στους κόλπους τους ανδρώθηκαν θεωρητικοί του κινηματογράφου αλλά και σκηνοθέτες που μεταπήδησαν από τον ερασιτεχνισμό στη δημιουργία ταινιών με αξιώσεις και βραβεία. Αυτά λοιπόν τα «παραδεισένια» σινεμά δημιουργούν τρικυμία συναισθημάτων και μία βεβαιότητα πως νιώθεις «σαν στο σπίτι». Αυτό, άλλωστε, διαβεβαίωσε και ο Τζουσέπε Τορνατόρε ένα καλοκαιρινό βράδυ