Το γόνιμο πεδίο για τη γέννηση της «καψούρας». Το ασφαλές απάγκιο των μοναχικών και των κατατρεγμένων. Η «αγία προστάτιδα» της υπερήφανης εργατικής τάξης, εκείνης που υφαίνει το γοητευτικό της πέπλο στα μάτια και στο φαντασιακό των παρατηρητών της. Στον απόηχο της ημέρας και ανάμεσα στα σκοτεινά κτίρια και στη φαινομενική ερημιά της πόλης, τα πλάσματα της νύχτας διακρίνουν το φως που διαχέεται από τα πάσης φύσεως διανυκτερεύοντα. Τους νυχτερινούς φωτεινούς οδοδείκτες, τους συμμάχους μας στα προσωπικά μας σκοτάδια. Πρόκειται για χώρους παρηγοριάς και ανακούφισης για εκείνους που δεν τους χωράει το κρεβάτι, που συνειδητά «ξεχειλώνουν» τον συμβατικό χρόνο και που συγχρονίζουν τα εσωτερικά τους ρολόγια σε αντίθετους χρόνους. Οι εργαζόμενοι σε χώρους που διανυκτερεύουν είναι κάτι σαν φύλακες άγγελοι, σαν άγρυπνοι φρουροί, κόντρα στα υπαρξιακά μας χαρακώματα και τις βαθύτερες ανάγκες μας. Ικανοποιούν την πείνα μας, ακούν τις ιστορίες μας, προσφέρουν τη χαρά των οφθαλμών μας, μας σερβίρουν τα πιο ανακουφιστικά ποτά, κρατούν το δρόμο μας (ακόμη και το αυτοκίνητό μας) καθαρό, μας προμηθεύουν με τα απαραίτητα καύσιμα, είναι εκεί για τις γεννήσεις, ενώ ορισμένοι παρέχουν ακόμη και υπηρεσίες θανάτων. Των θανάτων μας. Οι ακούραστοι εργάτες της νύχτας έχουν δει, ζήσει και ακούσει πολύ περισσότερα σε σχέση με τους ανθρώπους της μέρας, γνωρίζοντας καλά ένα μόνο πράγμα: «Πως τη μέρα μπορείς να επιβιώσεις χωρίς μπέσα, τη νύχτα όμως δεν θα τα καταφέρεις». Τα διανυκτερεύοντα στέκια μάς ανοίγουν την πόρτα τους και οι άνθρωποί τους την καρδιά τους, αφηγούμενοι νυχτερινές γοητευτικές ιστορίες. Είναι εκείνοι που θα μας χαρίσουν απλόχερα μια μεγάλη μέρα μέσα στη νύχτα: Τριαντάφυλλος Δημόπουλος (υπάλληλος Κάντο Labiko), Κώστας Δήμου (υπάλληλος καθαριότητας), Καλλιόπη Ηλία (υπεύθυνη καταστήματος Ciao Italia), Δημήτρης Ζαχαρόπουλος (μαιευτήρας γυναικολόγος – διδάκτωρ Γυναικολογίας στο Πανεπιστήμιο Αθηνών), Γιάννης Καζαντζίδης (χειριστής απορριμματοφόρου οχήματος), Άκης Καπράνος (κριτικός κι