«Το Χάραμα: Ένα κέντρο μακριά από το κέντρο αλλά μέσα στην καρδιά όλων εκείνων που πέρασαν ένα βράδυ της ζωής τους εκεί και που ακούγοντας τον Τσιτσάνη, την Μπέλλου και τον Παπαϊωάννου γίνονταν αυτόπτες μάρτυρες της μουσικής ιστορίας που γραφόταν κάθε βράδυ εκεί και που αργότερα έγινε μύθος.» Ο μύθος του «Χαράματος» ξεκινάει στα μέσα της δεκαετίας του ’60 και γιγαντώνεται την ανατολή της δεκαετίας του ’70, όταν ο Βασίλης Τσιτσάνης ανεβαίνει στο πάλκο. Ίσως κανένας άλλος χώρος της εποχής δεν εσώκλειε τέτοια μυστηριακή ενέργεια, δεν ανέδιδε τέτοιον ερωτισμό, δεν εγκιβώτιζε τόσο πηγαία κάθε λογής συναισθήματα και δεν εξομοίωνε διαφορετικές ηλικίες, κοινωνικές τάξεις και «κάστες ανθρώπων». Το «Χάραμα» παρέδιδε ταχύρρυθμα μαθήματα μουσικής συναισθηματικής αγωγής με το μουσικό του πρόγραμμα να ορίζει την απόλυτη τελετουργία, εκείνη που εξέφραζε το «ανείπωτο» και το απόλυτα ζητούμενο. Κάτω από το πάλκο, οι «μουσαφιραίοι»: φοιτητές, οικοδόμοι, άνθρωποι των Γραμμάτων και των Τεχνών, δημοσιογράφοι, πολιτικοί και οι μεγάλοι σταρ της εποχής. Πάνω στο πάλκο, οι «νοικοκυραίοι»: ο ακούραστος εργάτης του πάλκου, Γιάννης Παπαϊωάννου. Η δωρική και ρέουσα κυρία του λαϊκού, Σωτηρία Μπέλλου. Η πιστή και μεγαλειώδης μουσική κομπανία και στο επίκεντρο όλων, ο Βασίλης Τσιτσάνης: ο «ιερέας» του πάλκου που με τις πενιές του μεταμόρφωνε το πρόγραμμα σε μία ιδιότυπη μουσική «Θεία Κοινωνία». Στο μέσο, η πίστα: η τρεμάμενη πίστα. Εκείνη που δεν επέτρεπε ανορθογραφίες και που έσπρωχνε μακριά της τους μη γνώστες, απογειώνοντας τους άξιους χορευτές. Για τους πιστούς του, το «Χάραμα» όριζε ένα πολιτικό, ψυχαγωγικό και μορφωτικό τέμενος. Ακόμα και σήμερα, που δείχνει ρημαγμένο, διατηρεί τη δική του γλώσσα: μια γλώσσα σιωπηλή «που φωνάζει στο αυτί σου και σου λέει διάφορα». Η αναβίωση του ιερού αυτού χώρου θα γίνει μέσα από τις συγκινητικές αφηγήσεις επίλεκτων προσκεκλημένων. Συγκεκριμένα, στο ντοκιμαντέρ μιλούν -με αλφαβητική σειρά- οι: Ελένη Γεράνη (τραγουδίστρια), Νίκος Γρετός (ορθοπεδικός χει