In 1949 richtte Ida Last kindercircus Elleboog op; het werd een soort clubhuis voor straatkinderen uit de Amsterdamse Pijp. Hier konden kinderen leren fietsen op een eenwieler, koorddansen, goochelen of de clown spelen. Dit onder het motto: 'Alles wat kan, dat mag.' Cokkie Mostaard was zo'n straatschoffie uit De Pijp. Hij woonde op een bovenhuis, het gezin bestond uit acht kinderen en moeder leed aan een oorlogstrauma. 'Ik kan me niet herinneren dat ik thuis ooit iets leuks of bijzonders deed', vertelt hij. Dus was Cokkie altijd buiten te vinden, haalde kattenkwaad uit, vocht met de buurtkinderen. Tot hij op een dag werd uitgenodigd naar circus Elleboog te komen, dat was gehuisvest in het restant van het afgebrande Paleis voor Volksvlijt. Bij 'tante Ied' kon hij een kopje thee drinken en een praatje maken, iets wat hij van thuis niet kende. Elleboog behoedde hem daarmee voor verkeerde keuzes in het leven: waar sommige vriendjes het slechte pad op gingen, kwam Cokkie goed terecht. Ook Arnold-Jan Scheer voelde zich direct thuis bij Elleboog: 'Ik kwam daar in de wereld van mijn dromen terecht.' Hij was een verlegen jongetje, maar het optreden als goochelaar gaf hem zelfvertrouwen. Janny Feenstra woonde naast circus Elleboog en kwam er als driejarig meisje al. Ze beleefde er een fijne en bovenal aparte jeugd. Wanneer haar ouders het dubbeltje contributie niet konden opbrengen vanwege de armoe, werd er een oogje toegeknepen en mocht ze toch meedoen. Zoals voor zoveel kinderen bepaalde het circus haar leven. Maar rond hun zestiende moesten de kinderen stoppen. Nadat Janny haar laatste voorstelling had gespeeld, kostte het moeite om de veilige haven los te laten: 'Daar heb ik wel last mee gehad. Het circus was alles voor mij, en dan kom je opeens in een gewone wereld terecht.' Wat Ida Last in 1949 is begonnen als vernieuwend initiatief voor de Amsterdamse naoorlogse jeugd bestaat tot op de dag van vandaag. Dit jaar werd echter bekend dat de gemeente de subsidiekraan dichtd