Als het in België niet regent, dan gaat het regenen. Gelukkig maar, want zonder dat water uit de lucht is er geen leven. We volgen in deze eerste aflevering het water van bron tot monding. De regen valt, sijpelt door de aarde en borrelt weer op langs een bron. Door de zwaartekracht zoekt het zijn weg naar lagere grond. Hoe meer terrein het doorkruist, hoe rijker aan leven het wordt.
Miljoenen jaren geleden kwamen de eerste dieren aan land vanuit de zoute zee. Dieren en planten in de slikken en schorren aan de kust moeten zich nog altijd aanpassen aan dat zoute water. In de poelen van de veengrond slibberen glibberige modderkruipers van poel tot poel. In de heidegebieden is de zandgrond los en arm. De planten moeten er dus robuuste wortels hebben. De zonnedauw haalt zijn voedsel niet uit de grond, maar vangt als vleesetende plant onoplettende insecten met zijn slijmerige tentakels.
Net zoals vissen zich niet bewust lijken van het water waarin ze zwemmen, zo vergeten wij vaak de lucht om ons heen. Maar wanneer de bladeren bewegen en de vlinders met hun vleugels slaan, dan is dat alleen maar door de aanwezige lucht. Die lucht is altijd in beweging. Warme lucht drijft vogels en insecten de hoogte in. Van hoog in de lucht bespieden roofvogels de grond. Als snelste dier ter wereld stort de slechtvalk zich met een waanzinnige vaart naar beneden op zijn prooi. En wanneer de lucht kouder wordt, beginnen trekvogels aan hun jaarlijkse reis.
Het duurt wel even vooraleer een scheut hout wordt. Met voldoende tijd en rust groeien bomen tot echte reuzen en indien ze talrijk genoeg zijn zelfs tot tot een bos. De Belgische bossen zijn allemaal aangeplant en relatief jong, maar als ze op hun eigen tempo mogen evolueren, dan barsten ze van het leven: schimmels, planten en dieren, die om te overleven allemaal afhankelijk zijn van elkaar.
Om te voorzien in zijn levensonderhoud heeft de mens zich toegelegd op landbouw. Daarvoor was ruimte nodig die vaak met vuur werd gewonnen op het bos. Open ruimte waarin gewassen kunnen groeien dankzij het licht en de warmte van de zon. Zo heeft de mens voedselrijke gebieden gecreëerd om van te oogsten. Maar de mens is niet alleen. Ook andere diersoorten hebben die rijke oases ontdekt.
In zijn onstuimige ontwikkeling heeft de mens zijn omgeving zo efficiënt mogelijk aangepast aan zijn eigen noden. Er is in dat verhaal van steen en verstedelijking weinig plaats voor de ogenschijnlijke chaos van de natuur. De verharde wereld lijkt een overwinning van de mens op die natuur, maar in elke hoek, in elke barst bruist het leven dat zich aan deze nieuwe omgeving heeft aangepast. Waar de wilde natuur wordt gebannen, breekt ze toch steeds weer door en eist ze opnieuw terrein op.
