In Alleman gingen kinderen gewoon mee met de stroom van het gezin. Tegenwoordig moeten kinderen al van alles, hoge verwachtingen vanuit de ouders. Kinderen groeien van jongs af aan op met heel veel keuze. Bewijzen we ze daarmee wel een dienst?
In de film Alleman uit 1963 is nergens een spoor van seks te bekennen. Alleen wat gefoezel op een bankje. Seks was duidelijk nog een taboe in Nederland. Wat is er nu nog over van de seksuele revolutie die later los barstte? Na decennia waarin alles uit moest, blijken we toch weer de kuise kant op te gaan…
Arbeid was in de tijd van Alleman een plicht, het was nodig als 'broodwinning' en vooral een zaak van de man. In Alleman zien we boeren en bootwerkers die fysiek zwaar werk hadden Tegenwoordig werken niet alleen mannen maar ook vrouwen en wil je in je baan je ziel en zaligheid kunnen leggen. Je werk moet goed bij je passen, zodat je jezelf kan ontplooien en ontwikkelen. Zijn we daarin niet een aantal zaken uit het oog verloren? Ambachtelijke beroepen worden steeds schaarser en onze economie drijft voor een groot deel op de dienstverlening. De meeste werknemers zitten tegenwoordig samen met hun collega's - al dan niet in pak - achter hun computer. Hoe onze samenleving veranderde van blauwe boorden naar witte boorden.
In de tijd van Alleman (1963) hadden we officieel nog niet zoveel vrije tijd. We werkten 6 dagen per week en de zondag, als we niks deden, was heilig. Soms hadden we een vrije dag, maar geen vakantie.
In de tijd van Alleman zien de interieurs er degelijk en bijna allemaal hetzelfde uit. Met de komst van de televisie verandert de inrichting van de woonkamer en doet het bankstel z'n intrede. Zelf verbouwen en inrichting wordt steeds belangrijker.
De zesde aflevering van Nederland van Alleman gaat over sport. In de tijd van Alleman in 1963 was sport een tijdverdrijf op zondag om naar toe te gaan en niet om zelf aan deel te nemen
In de tijd van Alleman in 1963 zijn veel van onze gewoontes te zien en wordt er onbekommerd het 'Hollands Glorie' verheerlijkt. Gelukkig wel met de broodnodige ironie.
'Twaalf miljoen individualisten zijn we.' Opvallend dat tekstschrijver en voice over stem Simon Carmiggelt dat toen, in 1963, al vond. Maar dat was toch een heel ander soort individualisme dan nu.
