De grillen van haar ouders maakten haar angstig en onzeker. Nooit deed Sabrina iets goed. Ze kon zomaar worden geslagen of geschopt, maar het ergst vond ze de psychische mishandelingen: het lag aan haarzelf, ze was gek, het slijk der aarde. Eigenlijk had ze er niet mogen zijn. Dat gevoel zou haar de rest van haar leven achtervolgen. Sabrina is getekend door haar verleden en wordt getekend door kunstschilder Herman van Hoogdalem. Ze vertelt over de trauma's waar ze nog altijd last van heeft, de zoektocht naar zichzelf, de bevrijding van het schuldgevoel. Indrukwekkend is haar overlevingskracht, toen als kind, nu als trotse moeder van een zoontje van acht.