Een wereldwijde klimaatramp brengt 55 miljoen jaar geleden een evolutieproces op gang dat de eerste primaten voortbrengt - onze verre voorouders. Govert loopt in Afrika de mensachtige geslachten langs die hier gedurende vijf miljoen jaar evolueerden. Boomslingerende mensapen veranderen in rechtoplopende aapmensen. Nog elke dag worden er nieuwe geheimen onthuld over onze Afrikaanse geschiedenis. Govert is erbij als de paleontoloog Lee Berger in Zuid-Afrika een mogelijke nieuwe mensachtige soort ontdekt. Onze voorgeschiedenis speelt zich volledig af in Afrika, totdat ons eigen Homo-geslacht ontstaat, dat als eerste de wijde wereld intrekt.
In Georgië hoort Govert hoe daar de oudste mensachtige fossielen buiten Afrika zijn gevonden. Dit zijn de oudste Europeanen, die zo'n 2 miljoen jaar geleden vanuit Afrika vertrokken. De evolutie van de mens speelt zich nu ook buiten Afrika af, in een nieuwe omgeving, met nieuwe mogelijkheden. Zo ontstaat in Europa één van de bekendste mensensoorten naast Homo sapiens: de Neanderthaler. Dankzij geavanceerde DNA-technieken weten we dat we met hen mixten. De nieuwe technologie ontrafelt onze grillige genetische kluwen steeds meer. Govert ontdekt dat onze nauwe band met de Neanderthaler meer gevolgen heeft dan hij dacht, ook voor hem persoonlijk.
De evolutietheorie werd geïntroduceerd door Charles Darwin. Maar wij stammen niet af van de chimpansee, zoals vaak wordt gedacht. Wel hebben mens en chimpansee een gemeenschappelijke voorouder. In Engeland hoort Govert daar meer over. Onderzoek aan muizen in Duitsland en hagedissen in Schotland laat zien dat er in het dierenrijk bizarre evolutionaire krachten spelen. Onze ontwikkeling is geen rechte lijn van A naar B, zo hoort Govert ook van Lee Berger in Zuid-Afrika, bij zijn ontdekking van Homo naledi. Gelukkig heeft de Nederlander Frido Welker in Kopenhagen de oplossing in handen om onze grillige evolutie in de toekomst te ontrafelen.
Waarin onderscheidt de mens zich van de rest van het dierenrijk? Wat maakt ons speciaal? Er is niet één oorzaak aan te wijzen, maar het begon miljoenen jaren geleden toen een verre voorouder een steen of stok opraapte en die als werktuig gebruikte. In korte tijd ontwikkelde de mens zich van prooi naar toproofdier. Van daaruit volgt Govert de meest cruciale gebeurtenissen in onze evolutie, zoals het gebruik van vuur en de ontwikkeling van cultuur, taal en schrift. Volgens Harvard-professor Richard Wrangham hebben we het aan onze zelfdomesticatie en sociale vaardigheden te danken dat wij er nu nog wél zijn en de Neanderthalers niet meer.
De voorgaande afleveringen gingen over onze geschiedenis. In deze aflevering kijkt Govert in de spiegel en vraagt zich af waar de mensheid op dit moment staat. De mens is van ver gekomen, maar het staat er niet best voor met de aarde. Een groeiende groep wetenschappers wijst de mensheid aan als oorzaak van de klimaatproblemen en spreekt van een nieuw geologisch tijdperk: het Antropoceen (tijdperk van de mens). Govert ziet de gevolgen van ons handelen in onder meer Georgië. Hij reflecteert op de mens en de invloed van de mens met bioloog Midas Dekkers. Gelukkig gloort er ook hoop als Govert in gesprek gaat met een nieuwe generatie aanpakkers.
Hoe ziet de toekomst van de mensheid eruit? Gaan we eraan of vinden we onszelf opnieuw uit? Uitsterven hoort bij evolutie, maar een apocalyptische natuurramp ligt niet voor de hand, begrijpt Govert als hij onderzoekers in Oxford spreekt. Wijzelf zijn eerder het grootste gevaar voor onze toekomst. Toch heeft futuroloog Anders Sandberg een rotsvast vertrouwen in technologie. Hij laat zichzelf invriezen om de toekomst van de mens straks mee te kunnen maken. Er zijn ook idealisten die geloven dat wij de dood zullen overwinnen en eeuwig kunnen leven. Ten slotte zoekt Govert uit of er nog plek is voor de mensheid buiten de aarde, tussen de sterren.
