Hoewel er op de kale poldergrond in Almere nog niets te zien is, weten initiatiefnemers Sant en Solange veel bewoners enthousiast te krijgen om in te stappen in de ontwikkeling van het nieuwe dorp. Martin ziet zichzelf al werken in de enorme moestuin en Elly ziet voor zichzelf een rol weggelegd bij de manier waarop de groep bewoners straks gezamenlijk besluiten kan nemen. Els wil graag haar bijen meenemen. Iedereen droomt hardop over hoe hun leven er straks gaat uit zien, maar bij de eerste coronalockdown rijst de vraag of hun dromen nog wel werkelijkheid kunnen worden.
De coronamaatregelen zorgen niet alleen voor vertraging, maar ook voor frustratie bij de toekomstige bewoners. Veel van hen hebben hun vorige huis al verkocht en zoeken een tijdelijk onderkomen op een nabijgelegen vakantiepark. Daar leren ze elkaar kennen en samen stellen ze kritische vragen aan initiatiefnemers Sant en Solange, die als verantwoordelijken voor de bouw en medebewoners worstelen met de verschillende petten die ze op hebben. Martin laat zich niet uit het veld slaan en volgt een cursus permacultuur om die kennis straks door te kunnen geven in het dorp. Als de oplevering echt aanstaande is, krijgt iedereen een schok te verwerken.
Eindelijk kunnen de bewoners in hun huizen trekken, al is het droomdorp nog lang niet klaar. In de klei en modder worden de eerste boompjes geplant en voor sommigen komen al stukjes van de droom uit. Martin loopt in de valkuil die hij zelf had voorzien en komt erachter dat je met een verhuizing ook altijd jezelf meeneemt. Als de modder plaats maakt voor bloemen en de eerste sla kan worden geoogst, blijkt er een fors gat in de begroting te zijn. Kan het landgoed nog wel worden afgebouwd?
De bewoners worstelen met een dilemma: financieel bijspringen en het dorp mee helpen afbouwen of dat nalaten met alle risico's van dien. Aloy denkt dat de gemeenschap gebaat is bij het vormen van een coöperatie en Elly legt uit hoe ze samen het beste besluiten kunnen nemen. Maar opeens zijn daar, buiten alle werkgroepen om, loopeenden en fietsenhokken.
De moestuinen staan vol, maar lang niet iedereen eet ervan. Martin probeert Marianne te overtuigen van het genot van zelfgekweekte sla, terwijl Els naar de A12 trekt om de noodzaak voor een duurzamer leven kenbaar te maken. Yenny probeert de vrouwen van het droomdorp bij elkaar te krijgen om te laten zien wat de gemeenschap iedereen al heeft gebracht. De bewoners maken de balans op van het eerste jaar en dan blijkt dat de droom niet voor iedereen is uitgekomen.