Op de Veluwe woont een stug en behoudend volk. Vroeger leefde men er totaal geisoleerd, het omringende bos schermde het af van de buitenwereld. Men moest zien te overleven door te ploeteren op de arme zandgronden en voor een goede oogst was men afhankelijk van God. Vandaag de dag is men rijk en niet meer afhankelijk van de grond, langzaam aan verdwijnt het boerenleven. De buitenwereld dringt zich steeds verder op, door internet, uitgaan en werken buiten het gebied. Stadse problemen zijn niet meer buiten te houden. Toch probeert men de identiteit te behouden en de rust te bewaren. Dit door zich vast te klampen aan het geloof en de daarbij behorende leefregels. Hoe te leven ligt duidelijk vast, van geboorte tot aan de dood. En wie je bent ook. Het is een strak stramien en veel jongeren springen dan ook flink uit de band. Dat mag zolang het maar op eigen erf gebeurt; en gaat het mis dan wordt het binnen de gemeenschap opgelost. Want samen staat men sterk en kan men zich weren tegen de wereld daarbuiten. Enerzijds lijkt het een keurige, overzichtelijke wereld waar alles aangeharkt is en iedereen netjes volgens de regels leeft. Maar ook de boerencultuur leeft voort met alle lompe en ruwe dingen die daarbij horen: zuipen, racen en feesten. Niks neerkijken op het boer zijn, dit wordt juist eerbiedig hoog gehouden. Dat is wat men is, daar komt men vandaan.
