Tijdens de Tweede Wereldoorlog collaboreerden tienduizenden Belgen met het naziregime. Hun kinderen blikken terug en getuigen over de oorlogsperiode. Wat deden hun ouders, waarom collaboreerden ze, en hoe staan hun kinderen daar nu tegenover?
September 1944. België wordt bevrijd. Veel collaborateurs en hun families moeten een keuze maken: in België blijven, of mee met het Duitse leger naar Duitsland vluchten. Wie blijft, riskeert afgetroefd te worden op straat. Maar ook wie vertrekt, gaat een erg onzekere toekomst tegemoet...
Het is 1945. De oorlog is voorbij. De overheid maakt werk van de bestraffing van collaborateurs. Tienduizenden vliegen achter tralies. Voor hun kinderen breekt een barre tijd aan, vaak zonder vader of moeder.
In de jaren 50 en 60 groeien veel kinderen van collaborateurs op in een maatschappij die hen vijandig gezind is. Ze ontdekken stilaan wat er in de oorlog is gebeurd. Hoe staan hun ouders nu tegenover dat verleden? En wat denken ze er zelf van?
Veel collaborateurs hoopten via de collaboratie tot een zelfstandig Vlaanderen te komen. Na de oorlog zetten ze die strijd verder. Binnen de Vlaamse beweging is de erfenis van de collaboratie erg aanwezig. Veel kinderen dromen nog altijd van een zelfstandig Vlaanderen, tot op vandaag.
Het thema van de Holocaust bleef lang onbesproken in België, en al zeker in de gezinnen met een collaboratieachtergrond. Vandaag spreken de kinderen van collaborateurs over de nazi-gruwel, de kampen, de Holocaust. Hoe kijken zij naar dat verleden? En nemen ze hun ouders iets kwalijk?
De laatste aflevering staat stil bij de beeldvorming rond collaboratie in Vlaanderen. Waarom zijn er hier nog Cyriel Verschaevestraten en hoe belangrijk was Zwarte Zondag? Verschillende historici duiden hoe Vlaanderen de voorbije zeventig jaar is omgegaan met het oorlogsverleden.
