Honger en kou De meeste mensen - ook het gezin van Jozef Vandendriessche - leden honger in de oorlog, veel honger. En de gevolgen van die voedselschaarste waren nefast: volwassenen vermagerden zienderogen, kinderen groeiden weinig of niet, zieken genazen amper. Iedereen deed er dan ook alles aan om z'n gezin te kunnen voeden: de broer van Bertha Reymen smokkelde aan de Belgisch-Nederlandse grens; de ouders van Lydia Deveen-De Pauw kopen tegen wil en dank op de zwarte markt; anderen zoeken soelaas op de velden van de boeren, zoals die van de familie Craeninckx. Zo ontstond ook de 'boerenhulp': landbouwers met een goed hart namen een tijdje ondervoede kinderen op in huis. Tot ze weer aangesterkt waren. Zo kan Jozef Vandendriessche perfect omschrijven hoe het voelde om eindelijk nog eens een bord vol lekkere dingen op te kunnen smikkelen. Bijna even schrijnend als de voedselschaarste, was het tekort aan brandstof. Alles was gerantsoeneerd, ook kolen en mazout. Er waren alleen minderwaardige kolenproducten te krijgen, zoals Schlamm en steenkoolgruis. Intussen probeerde iedereen het dus op z'n eigen manier warm te krijgen, ook de ouders van Jozef Vandendriessche en Louis Van Nylen.