Een leeg podium bij aanvang van de voorstelling en aan het eind de gebruikelijke chaos. Tussen die momenten alle ingrediënten die nodig zijn voor een typische Visscher voorstelling. Bert Visscher heeft vaak het advies gekregen wat meer rustpunten in het programma in te bouwen. Daartoe heeft hij een tweezitsbankje aangeschaft. Even rust en dan weer vol er tegenaan. Daarbij figureren op het podium: indianen, het franse verzet, cowboys, the secret service, kabouters, een zen-leermeester en vele anderen.
Visscher is krachtstroom-amusement. Hij put zijn energie uit de chaos. Hij rent in bizarre uitmonsteringen van attribuut naar attribuut, voortdurend prated, dansend, springend en ruziënd met zijn Friese stalknecht Pieter. (UTRECHTS NIEUWSBLAD) De humor in 'Jammer' zit vooral in de gecultiveerde mislukking. Visscher doet iets en als dat mislukt gaat hij weer gewoon door als Visscher. Met achterlating op toneel van alle attributen. Zo hoopt de chaos zich op. En dat is leuk. (DAGBLAD TUBANTIA) Visscher is een eersteklas druktemaker met allure. (DE VOLKSKRANT) Kijken naar 'Jammer' betekent verstand op nul, hersens leeg en maar over je laten stromen. Ik heb me in ieder geval tranen gelachen. (DEVENTER DAGBLAD)
'Dwangbuis aan en platspuiten', adviseerde een journalist na het zien van dit vijfde avondvullende programma van de Groninger Bert Visscher. Al bijna zeven dagen is Bert wakker gebleven. En dat moet ook wel, anders wordt hij veranderd in een pompoen. Zulks is hem, in een droom, verteld door het meisje van zijn dromen. Blijft hij wakker dan komt ze; maar anders... Het is dus zaak voor Visscher deze laatste en moeilijkste avond de ogen open te houden. In een fraai decor (deels overgenomen van een bekende Nederlander) gaat Visscher zich te buiten aan clowneske topsport. Van de eerder aangekondigde momenten van rust is niets te merken, of vallen ze door de snelheid gewoon niet op? Bertje Vis probeert tot half elf niet om te vallen van de slaap en verwikkelt zichzelf in onmogelijke situaties. De wekkerradio kruipt naar half elf; haalt hij het en komt zij, de schone prinses of wordt het de pompoen? Opgenomen op 7 en 8 juni 1996 in de Stadsschouwburg te Groningen.
Het lijkt dan toch door te gaan. Een nieuwe attractie in het dorp. Ondanks enkele bezwaarschriften en verzet van slager Scheltens, is de tijd van kneuterige dorpsgezelligheid met jaarlijks terugkerende evenementjes voorbij. Het moet groter, sneller en vooral moderner. In Parijs zijn toch ook geen schaapscheerderfeesten en in Rome hebben ze al jaren geen boerenboedeldagen meer. Disneyland trekt ook geen liefhebbers van oude volksdansen. Nee, hier werd groot gedacht en zie eens wat een toeloop. Misschien dat adviesbureau Hekkelstein, de Vries, Krombach, Tesseling, Jongejans openheid van zaken kan geven. Nee, niet om het plan er door te drukken, maar gewoon even om alle voordelen op een rijtje te zetten tijdens een goudeerlijke inspraakavond. Dat de oude stadskern moet verdwijnen en een stukje unieke natuur moet wijken, mag natuurlijk geen afbreuk doen aan de saamhorigheid en burenliefde in het dorp. Maar men moet nou eenmaal mee met de tijd. Want laten we wel zijn; zij die hun klederdracht niet af durven gooien zullen eeuwig aardappelschillend verstoten blijven van verlichtend plezier.
Hij hoest gruis en zeikt alleen nog maar stof. Het is bijna gedaan met de noeste mijnwerker. Een oude kolenrot alleen in een wit ziekenhuisbed. De meesten zijn niet meer en zijn enige zoon, een mietje met smetvrees, verliet zijn stoffige vader al jaren geleden. Dus wat te doen met de laatste wens... De as van een mijnwerker hoort niet op een strooiveldje, maar moet terug in de mijn. Maar door wie? En werk het pasje van het hek nog? Is er eigenlijk nog een hek bij de jaren geleden gesloten mijn? Wat een gezeik zo vlak voor je laatste zwarte adem. Was hij bij de sluiting maar gewoon blijven zitten in de schachten. Gewoon nog een zwart botherhammetje, een laatste bakkie en nooit meer naar boven. Bert Visscher speelt een toffe stoffe show, over brieven geschreven zonder pen, over zwart onder de nagels dat genoeg is voor een hele roman, over kompels en Trudy van kantoor. Kameraadschap tot onder de grond. Stoffe jongens tot het eind!
Spanning rond de plaatselijke ijsbaan. Binnenkort zal de beroemde Russische kunstschaatsster Ludmila Properova een gastoptreden verzorgen. Geregeld door ijsmeester Sybe die in het verleden nog met haar heeft mogen dansen op de Spelen van ’82 in Sarajevo. Vreemd, waren die spelen niet in ’84? Afijn, belangrijk om nu de zaken op orde te krijgen. De ruzie tussen bestuur en de vergrijzende ijsdansvereniging moet worden bijgelegd en poelier Zwezerik moet worden overtuigd om toch ook dit jaar weer te sponsoren. Er is simpelweg te weinig geld voor onderhoud. Niemand garandeert de veiligheid van de starttoren. En wordt er daar eigenlijk wel louter gestart. Waarom is de toegang tot de toren toch zo makkelijk voor het mokkeltje van de warme chocolade? En hoe is het mogelijk dat het elfstedenkruisje van de voorzitter nooit in de prijzenkast heeft gehangen? Hij reed de tocht samen met Reinier Paping in ‘62. Wacht, dat was toch ‘63 ? Afijn, niet zeuren nou. Handen uit de mouwen en zorgen dat dit evenement het dorp definitief op de kaart zet. Oh ja, en het ijs, hoe staat het met het ijs? Heer sta ons bij en laat het vriezen!
Vliegveld Ter Haxel. Nu nog een kleine speler tussen luchthavens als JFK in New York en Orly in Parijs. Maar de baanverlenging is bijna een feit en de HEMA is bereid gevonden de grote rode letters van het dak te halen. Niets staat daarom een landing van de belangrijke prijsvechters nog in de weg. Ter Haxel denkt groot! Geef de natuur terug aan het asfalt. Een startbaan met onderweg diverse opstapplaatsen. Uniek in Europa. International Airport Ter Haxel. Nooit meer uit hoeven leggen waar Nederland ligt. Maar dan nu wel aanpakken, jongens!
Bert Visscher doet al jaren zijn best om orde te scheppen in de door hem zelf gecreëerde chaos. Maar opnieuw dreigt er een puinhoop. Het begint met een verhaal over zigeunerfamilie Tokko Pepetto.
