De 8-jarige Victor is sinds zijn geboorte lichamelijk en verstandelijk ernstig gehandicapt. Hij kan niet praten en niet lopen. In het najaar van 2015 belandt hij met ernstige benauwdheidsklachten op de Intensive Care van het UMC Groningen. Hij krijgt amper nog lucht, stikt bijna. Zijn ouders vragen om een tracheostoma, een buisje in zijn luchtpijp waardoor hij weer kan ademen. Ook de KNO-arts van het UMCG stelt dat voor. Toch ziet het behandelteam daar geen heil in. Want, zo stellen zij, zo’n buisje zal geen ‘brug naar herstel’ zijn. Ondertussen wordt Victor zieker en zieker, zijn ouders vrezen voor zijn leven. Ze zijn er niet gerust op dat het ziekenhuis wil vechten voor het leven van hun kind. Er ontstaat een conflict tussen de ouders en het behandelteam over wat het beste is voor Victor. Maar beide partijen komen niet nader tot elkaar. De wanhopige ouders wijken uit naar een ziekenhuis in het buitenland waar ze Victor wel willen opereren. Victor krijgt een buisje in zijn luchtpijp. Hij knapt helemaal op en is sindsdien niet meer benauwd geweest.