Op woensdag 4 april sluit Paul Jambers af met een special. De volledige uitzending is gewijd aan Vincent, een dertiger met mucoviscidose die wacht op een longtransplantatie en een volledig jaar is gevolgd. De eerste ontmoeting dateert uit 1993. Vincent was toen 17 jaar en getuigde over de jarenlange pesterijen op school omwille van zijn ziekte. Ook zijn ouders, Jeanne en William, kwamen in de reportage aan het woord en vertelden over hun machteloosheid tegenover de buitenwereld, die geen begrip had voor de ziekte van Vincent. In 2003 ging Paul Jambers terug op bezoek bij Vincent. Inmiddels 27 woonde hij nog steeds bij zijn ouders. Hij had geen job, geen vrienden, geen toekomstbeeld. Zijn ziekte bleef zijn leven en dat van zijn ouders beheersen. Maar Vincent durfde ook weer gelukkig te zijn, want hij had een vriendin. In 2011 arriveert Paul Jambers in Oostende, want Vincent is naar de zee verhuisd en woont er alleen op een appartement. Zijn fysieke toestand is er op achteruit gegaan, wat maakt dat aanrakingen en handen drukken uit den boze zijn. Kwestie van geen infectie op te lopen. Elke dag krijgt hij ook de kinesist over de vloer, die de taaie slijmen in de longen losmaakt. Daarnaast moet Vincent nog altijd aan het ademhalingsapparaat en slikt hij veel medicijnen. Een longtransplantatie moet zijn redding worden. In de maanden die volgen, gaat Paul Jambers nog verschillende keren op bezoek bij Vincent voor goede gesprekken over zijn leven en zijn ziekte, over sociaal isolement en gelukkig zijn, over het feit dat hij met zijn vierendertig jaar de gemiddelde levensverwachting al overschreden heeft, over afhankelijk zijn van zijn ouders, en over het wachten op het verlossende telefoontje. De ene keer vinden de gesprekken plaats in het appartement van Vincent of op de dijk, de andere keer in het ziekenhuis als hij opnieuw een infectie heeft opgelopen. Paul Jambers praat ook met de ouders van Vincent over de ziekte van hun zoon, over hun leven dat ze voll