Warszawa, 1968 rok. Ojciec Agnieszki Bergmanówny jest kierownikiem wydziału kultury KC. Na skutek antysemickiej kampanii prowadzonej przez ministra MSW i jego stronników - jest wśród nich Kowalczyk - pozycja Bergmana chwieje się. Agnieszka kocha Piotra, studenta filozofii, uczestnika wydarzeń marcowych. Pod Politechniką, w której trwa strajk okupacyjny, zatrzymuje ją bezpieka. Udaje się jej wyrwać i wpaść do gmachu uczelni, ale w rękach ubeków zostawia legitymację. Zwymyślanemu za złe wychowanie córki Bergmanowi Kowalczyk oświadcza, że raport w tej sprawie złożył Gomułce. Spoliczkowana przez ojca Agnieszka ucieka do Piotra. Jeden z jego przyjaciół, Jacek, bity w śledztwie, załamuje się i sypie kolegów. Następują aresztowania. Piotr razem z Agnieszką uciekają na Wybrzeże. Po jakimś czasie Piotr dzwoni do matki. Dowiaduje się o zawieszonych studiach, relegacjach, karnej brance do wojska. Jej telefon jest na podsłuchu i kilka godzin później Piotr zostaje aresztowany. W czasie widzenia mówi Agnieszce, że wyjeżdża z matką do Izraela - taki jest warunek jego zwolnienia. Dziewczyna decyduje się jechać razem z nim. Tłumy żegnają na dworcu emigrujących przyjaciół. Piotr odtrąca Jacka. Na końcu peronu samotnie stoi ojciec Agnieszki.